Aankomst Chennai

Bij aankomst in Chennai waren we alledrie ontzettend moe en misselijk. We moesten ook nog erg lang in de rij staan om ons paspoort en reden van bezoek te laten controleren. En ook onze koffers lieten behoorlijk lang op zich wachten.
Toen we Chennai inliepen stond er een ontzettend lange rij van mensen die allemaal op iemand stonden te wachten. Na een minuutje lopen zagen we eindelijk iemand staan met een blaadje ''Welcome FEMKE, SUSAN, ELKE''. Hij heet Albert, als ik het goed heb verstaan, en was niet erg spraakzaam maar vooruit; wij waren ook moe. Na 2 1/2 uur in de auto (verkeer=chaos) kwamen we dan eindelijk aan bij het Don Bosco Boys Home. Er wordt hier zooo goed voor ons gezorgd. Ze vragen vrijwel iedere keer of je iets te eten of te drinken wilt, uit pure beleefdheid komen ze niet je kamer binnen maar brengen wel alles netjes naar je kamerdeur toe (ook als je zegt dat dat niet hoeft) en we hebben zelfs een soort privekok.Dat betekent voor ons dus nog niet te veel Indisch eten, maar dingen waarmee we al iets meer bekend zijn.(wentelteefjes!!) Die middag hebben we het met z'n drietjes verder maar rustig aan gedaan, omdat we eigenlijk helemaal niet hadden geslapen. Dus dat betekent voor mij tijdschrift lezen, muziek luisteren en halverwege boven m'n tijdschrift in slaap vallen. Die rust bleek ik uiteindelijk ook wel weer nodig te hebben, want 's avonds ben ik bestormd door de kinderen. Je kreeg wel honderden vragen tegelijk naar je hoofd gesmeten ''What's your name? How old are you?, Where you from?, Is it your first time in India?''. En tegelijkertijd werd je door verschillende jongens uitgedaagd om te duimpje worstelen. Ik moet met schaamte zeggen dat ik vrijwel iedere keer heb verloren. Ik ben die avond trouwens niet alleen bestormd door kinderen, ook de muggen wisten me maar al te goed te vinden. Ik was vergeten muggenmelk op te smeren en eindigde na die avond met 32 bulten. Ja 32.