The Crocodile Hunt(st)er

Na maandag vrijwel de gehele dag in de auto te hebben gezeten richting Chennai, hebben we dinsdag de stad verkend.
's Ochtends gingen we eerst naar een krokodillenpark toe, waar je -voor mijn gevoel- vrijwel alle krokodillensoorten uit de wereld kon vinden. Voor wat geld konden we ook de krokodillen zien wanneer ze werden gevoerd, wel jammer dat we zelf niet met wat vlees mochten gooien maar het zag er wel erg gaaf uit!
's Middags zijn we naar verschillende tempels en kunstwerken verspreid door de stad geweest die uit een rots waren gemaakt. Er zaten echt hele mooie werken tussen!
Als afsluiting van de dag, en eigenlijk de gehele maand, gingen we met z'n allen uit eten! Het was erg gezellig, maar daarna moesten we snel terug naar de guest house om uit te rusten voor de grote reis.
Om kwart voor 1 's nachts kwam Josephine om ons te helpen met onze Sari's, omdat we graag in Indiase stijl terug wilden gaan. Josephine was helemaal enthousiast toen ik de Sari aan had (''Beautiful!'' ) en ik kreeg zelfs een zoen op m'n wang.;)
Dus daar gingen we dan, na afscheid te hebben genomen van Raja en Josephine; drie blanke meiden in Sari's en één in Chudidar. We hadden nog nooit zoveel bekijks gekregen, maar ook nog nooit op zo'n leuke manier. Iedereen op het vliegveld deed veel aardiger tegen ons; we kregen veel complimentjes, vroegen waar we het hadden gekocht, of we het leuk hadden gehad in India, waar we vandaan kwamen, dat weIndiaas model moesten worden en...we werden veel minder streng gecontroleerd. Scheelde ook weer een hoop tijd! :D Dus de terugreis was echt een hele leuke afsluiting van deze maand!
Behalve dan dat ik heeeel ziek ben thuisgekomen...Düsseldorf brengt ongeluk denk ik :)

Deze maand is echt fantastisch geweest! Ontzettend vermoeiend, waarschijnlijk door zoveel nieuwe indrukken, maar zooo leuk. Het was voor mij ook echt een dubbel gevoel om terug te gaan, voor ons alledrie denk ik ook wel. Ik heb zoveel mooie dingen mogen zien en mogen meemaken, maar tegelijkertijd heb ik -wanneer ik tijd had om erover na te denken;)- iedereen ontzettend gemist! Deze reis heeft me ontzettend doen beseffen hoe verwend ik wel niet ben, hoe verwend iedereen wel niet is hier in Nederland. Het is hier zo vanzelfsprekend dat iedereen een volle kledingkast heeft én een mobiel én een mp3/Ipod, 10000000 andere spullen én...een huis. Ik zal nooit meer het schuldige gevoel vergeten toen ik aankwam bij Boys Home met een grote koffer en ik zag dat ze zelf hoogstens 2 setjes kleding hadden per persoon en één bordspel en 2 ballen die ze met 110 jongens moesten delen.
Maar gelukkig hebben we er bij JET wel iets voor kunnen teruggeven! Naast de nieuwe schoolspulletjes hebben we ook met het ingezamelde geld (DANKJEWEL!!!!!!) geinvesteerd in een wasgelegenheid! Nu is het zo dat de kinderen hun kleding met een tuinslang op een stapel stenen moeten wassen, dus door de bouw van twee wasgelegenheden (voor jongens en meisjes apart) kunnen de kinderen op een meer hygienische manier hun kleding wassen en kan het project zo weer een stapje vooruit zetten.
De kinderen die we bij JET hebben leren kennen zijn ontzettend lief en ondanks alles -voor mijn gevoel- heel gelukkig. Ze zijn al blij met de kleinste dingen en wat ik vooral geleerd heb is dat een handicap niets zegt over het kind. Zo was een jongen die maar een arm kan gebruiken -omdat de andere misvormd is- een van de beste, misschien wel de beste, met het overgooien en vangen van ballen. Een andere jongen met een soort spasme leek als je hem zag niet veel te kunnen, maar hij had een ontzettend scherpe geest en die rekensommen had hij zo voor je opgelost. Ik heb ook een aantal ontzettend slimme en ambitieuze meisjes ontmoet die zonder dit project nooit een kans zouden hebben gekregen om te studeren.
Het was heel mooi en inspirend om hen te mogen ontmoeten. Het klinkt misschien cliché, maar het is echt zo: Ik heb misschien wel meer van hen geleerd, dan zij van mij.