Kedeng Kedeng

Daar gaan we dan op vrijdagochtend weer met de trein richting Salem; maar een kwartiertje vertraging. Shocking! Ik vind het zelf altijd ontzettend leuk om in de trein te zitten, in Nederland ook al. Gewoon een beetje naar buiten turen. Je hoeft niks, je kan niks en je moet niks. Elke en Susan hadden me net voor de rit aangezet om nu ook de boeken uit de Twilight-reeks te gaan lezen...in plaats van alleen de films te kijken. (Ik ben nu al op pagina 280..go me!) De rest van de rit heb ik -proberen- te slapen, muziek geluisterd en een mini-playbackshow gehouden met Elke (die de gehele rit overduidelijk een zelf-entertain probleem had;))
Raja kwam ons, zoals beloofd, ophalen in Salem. Na tussendoor nog wat gegeten te hebben in een restaurant (waar iedereen ons aankeek, zelfs Raja viel het op; ''You know everyone is staring at you right?'' ''Uh yes...'') kwamen we 's avonds om kwart over 11 ''thuis'' aan. We zijn maar snel gaan slapen.

Moeheid heerste vandaag. Ik werd helemaal kapot wakker, Susan was ook een beetje lam en Elke voelde zich niet helemaal lekker. Dit heeft ertoe geleid dat we alledrie de hele dag op bed hebben gelegen, of vooral ik. Volgens Susan en Elke lag ik nu echt in een coma. Weer niks van gemerkt dat Elke over me heen was gekropen, dat Susan keihard een colafles liet vallen en dat ze niet veel later over m'n koffer was gestruikelt (oeps). We gaan -als we allemaal nog leven- vanavond misschien naar het project. Maar zoals het er nu naar uitziet (Elke: ''Ik voel me net een lijk'') gaan we ons morgen weer helemaal uitleven!